Ин модар, вақте ки вай дар дохили хона бе шиму либосаш гаштугузор мекард, чӣ фикр мекард? Ҳамин тавр, саг он чизеро, ки фосиқ мехост, бӯй кард. Вақте ки ӯ домани ӯро бардошт, ӯ чизе барои гуфтан надошт. Ва вақте ки ӯ нутфаашро ба тамоми рӯи вай пошид, вай ҳама баланд ва тавоно шуд!
Хуб, аз афташ хеле мехостам, ки модари худро ехтан кунанд, бинобар ин ӯ бародари / писари онҳоро трах дод, ман намедонам, ки онро чӣ ном кунам, аммо аз рӯи нолишҳо аз ҳарду ҷониб ба онҳо ин ҷинсӣ хеле маъқул аст. Ҳарчанд дар принсипи, чаро ҳайрон, агар бародар чунин як ёд аст, пас албатта алоқаи ҷинсӣ бо ӯ мебуд, ҳам таъми, ва ҳамин тавр шуд. Ман ҳайронам, ки падарам ба он ҳамроҳ нашуд, зеро ин ҳама вақт рӯй медиҳад.