Наќшбозї дар либос ба ман замони њиндуњо, ковбойњоро ба хотир овард. Ин зану шавхарро хам осуда ва хам ба хаячон меовард. Бача духтарро дар оғӯш ба хона овард ва ӯ худро поин карда, бо даҳони пурқувваташ ба минати моҳирона шурӯъ кард. Духтарак пас аз он ки дар оғӯшаш ғусса карда, пойҳояшро паҳн карда, бори дигар ин корро мекард. Ҷинсӣ дар диван пас аз саҳнасозӣ муваффақ шуд.
Хонум нозук аст ва аз рӯи ҳама намуди зоҳирӣ дар пеш суст инкишоф ёфтааст. Маълум аст, ки хурӯс барои вай хеле калон аст. Ҳарчанд аз он лаззат мебарад, аммо ҳамзамон ва ҳамзамон гирифтан душвор аст. Аммо лабу дасташ бо ҷинси ҷинси ӯ хеле ошно ва бе мушкилот аст.